Kur’an-ı Kerim, namazın huşû içerisinde, sorumluluk bilinciyle ve aksatmadan eda edilmesi gerektiğini vurgular. Birçok ayette namaz anlamındaki “salât” ile eksiksiz ve devamlı olarak yerine getirme manasındaki “ikâme” kelimeleri yan yana kullanılmaktadır. Böylece namazın vaktinde, eksiksiz bir biçimde, şartlarına riayet edilerek, dosdoğru ve özenle kılınması gerektiğine dikkat çekilmektedir. Mü’minûn suresinde müminlerin özellikleri sıralanırken, “namazlarında huşû içinde olduklarının” ve “namazlarını muhafaza ettiklerinin” altı ısrarla çizilir. Diğer taraftan namazı ciddiye almayıp ondan uzaklaşan, onu gösteriş için kılan ve kılarken de tembellik yapan kimseler yerilir. Namaz, sadece Allah ile kul arasındaki ilişki biçimi değildir. Aynı zamanda insanı olumsuz davranışlardan ve her türlü kötülükten de uzaklaştırır. Gerçekten namaz, kişiyi hayâsızlıktan ve kötülükten alıkoyar. Namaz; beden, zihin ve kalbin iştirakiyle eda edilen, kısacası insanı her yönüyle kuşatan bir ibadettir.
Bir Hadis: “… Peygamberler, ataları bir, anneleri ayrı kardeştirler. Dinleri ise tektir.” (Buhârî, Enbiyâ, 48)
