Peygamber Efendimiz’in (sas) Sakif Kabilesini Ziyareti

Ebû Tâlib ve Hz. Hatice’nin vefatından sonra müşrikler Hz. Peygamber’i daha fazla rahatsız etmeye başladılar. Konu tebliğ açısından düşünüldüğünde, aslında Mekkelilere yapılması gereken tebliğ de yapılmıştı. Onun için Hz. Peygamber İslâm’ı başka insanlara ulaştırmanın yollarını aramaya başladı. Mekke döneminin son üç yılında faaliyetlerini önce Taif, daha sonra Mekke’ye gelen göçebe Arap kabileleri ve Medine’deki Evs ve Hazrec üzerinde yoğunlaştırdı.

Hz. Muhammed (s.a.s.) yanına Zeyd b. Hârise’yi alarak Taif’e gitmeye karar verdi. Orada oturan Sakîf kabilesinin İslâm’a girmesini ve Kureyş’e karşı kendisiyle birlikte hareket etmesini ümit ediyordu. Nübüvvetin onuncu yılında (620) şevval ayının sonlarına doğru Hz. Hatice’nin vefatından bir ay kadar sonra buraya gitti ve zilkade ayında döndü. Taif’in ileri gelenlerinden Amr b. Umeyr’in oğulları Abdüyâlîl, Mes’ud ve Habîb’i İslâm’a davet etti ve kendisine yardım etmelerini istedi. Ancak hiç kimse onun davetini kabul etmedi. Çünkü Sakîf kabilesi mensupları Kureyş’le aralarının açılmasını istemezlerdi. Zira birbiriyle akrabalıkları ve ticârî ilişkileri vardı. Bazı Kureyşlilerin Taif’te arazileri mevcuttu. Bunun üzerine Hz. Peygamber onlardan hiç olmazsa bu görüşmeyi gizli tutmalarını rica etti. Onlar buna da kulak asmadılar; ayak takımını Hz. Peygamber’e saldırttılar. Yolun iki tarafına dizilerek, aralarından yürüyen Hz. Peygamber ve Zeyd’i taşa tuttular. Atılan taşlar Hz. Peygamber’in ayaklarını kanattı; onu korumaya çalışan Zeyd b. Hârise’nin başını yaraladı. Hz. Peygamber atılan taşların verdiği ağrıdan yürüyemez hale geldiğinde yere oturuyordu. Fakat kollarından tutup kaldırıyorlar, yürümeye başlayınca tekrar taşlıyorlar ve gülüşüyorlardı.70 Kureyşli Rebîa’nın oğulları Utbe ve Şeybe’nin bağına gelinceye kadar hakaret ettiler, bağırıp çağırdılar, taş attılar. Bu zor durumda Hz. Peygamber ellerini kaldırıp Allah’a şöyle yalvarmıştır: “Allah’ım! Gücümün zayıflığını, insanlara karşı tâkatimin ve gücümün azlığını sana arz ediyorum. Ey merhametlilerin merhametlisi! Sen zayıfların Rabbisin. Sen benim Rabbimsin. Sen beni kimin eline bırakıyorsun? Bana kötü muamele yapan yabancıya mı? Yoksa beni eline bıraktığın düşmana mı? Bu, senin bana karşı bir öfkenden ileri gelmiyorsa ben buna aldırış etmem. Fakat senden gelecek bir himaye ve koruyuş her zaman çok daha hoştur. Senin öfkene uğramaktan, karanlıkları aydınlatan, dünya ve ahiret işlerini ıslah eden yüzünün nûruna sığınıyorum. Her şey senin hoşnutluğun içindir. Güç ve kuvvet ancak sendendir”.71 Hz. Peygamber daha sonraki bir dönemde kendisine sorulan bir soruya verdiği cevapta, Taif yolculuğu esnasında karşılaştığı sıkıntının Uhud Savaşı’nda karşılaştığından daha şiddetli olduğunu söylemiştir.72

Hz. Peygamber ve Zeyd, Utbe ve Şeybe’nin bağında istirahat ettiler. Burada bu iki kardeşten birinin kölesi olan Addâs, efendilerinin emriyle Hz. Peygamber’e bir tabak üzüm sundu. Hz. Peygamber’in yemeğe başlarken “Bismillah” demesi Addâs’ın dikkatini çekti ve “Bu bölgenin halkı bu sözü kullanmaz” dedi. Hz. Peygamber ona nereli olduğunu sordu. Addâs Ninovalı ve Hristiyan olduğunu söyledi. Hz. Peygamber “Demek ki, sâlih bir kişi olan Yûnus b. Mettâ’nın şehrindensin” dedi. Addâs Hz. Peygamber’e Yûnus b. Mettâ’yı nereden bildiğini sordu. Hz. Peygamber de “O benim kardeşimdir. O bir peygamberdi. Ben de peygamberim” dedi. Addâs bunun üzerine Müslüman oldu. Bu arada Sakîfliler Kureyş’e çoktan haber uçurmuşlardı. Hz. Peygamber kabilesini terkederek Mekke dışına çıktığından, şehre girebilmesi için himayesine girebileceği bir kimse araştırmaya başladı. Bu süre zarfında Hira mağarasında bekledi. Bir Mekkeli vasıtasıyla haber gönderdiği Ahnes b. Şerîk ve Süheyl b. Amr, onun himâye isteğini kabul etmediler. Aslen Sakîfli olan Ahnes b. Şerîk, Zühreoğullarının müttefiki olarak Mekke’ye yerleşmişti. Ahnes “Ben halîf’im, halîf ise bir başkasını himâyesine alamaz” şeklinde cevap gönderdi. Süheyl b. Amr ise “Ben Âmiroğullarına mensubum. Âmiroğulları Ka’boğullarını himâyesine alamaz” dedi. Sonunda Nevfeloğullarının başkanı Mut’im b. Adiy onu himayesine aldı ve oğullarıyla birlikte kendisini korudu. Hz. Peygamber önce Kâbe’yi tavaf ederek iki rekat namaz kıldı ve daha sonra evine gitti.73

KAYNAKÇA:

70. İbn Seyyidinnâs, I, 232.

71. İbn Hişâm, I, 420; Belâzürî, I, 237; Taberî, II, 345; krş. Hamidullah, İslam Peygamberi, çev. Salih Tuğ, İstanbul 1981, I, 126.

72. İbn Abdilber, Dürer, s. 63.

73. İbn Hişâm, I, 381, 419-422; İbn Sa’d, I, 210-212; Taberî, II, 344-348.

Kaynak: Hz. Muhammed ve Evrensel Mesajı – Prof. Dr. İbrahim Sarıçam